SZTUKA SPRZĄTANIA - DOMINIQUE LOREAU

Od pierwszych dni, gdy zainteresowałam się minimalizmem i zaczęłam wertować blogi w temacie, wciąż trafiałam na nazwisko Dominique Loreau i jej książki. Blogerzy zachęcali, streszczali, wyznawali, jak bardzo książki Loreau ich zainspirowały i oświeciły. W pierwszym odruchu zapragnęłam kupić od razu, przynajmniej 2 pozycje! Zaraz jednak pomyślałam: no dobra, ale po co? Streszczenia internautów wyczerpują temat i na ich podstawie „podchwyciłam” ideę, 5, czy 6 książek to spory wydatek, a nie bardzo wiedziałam, która część jest jedyna, najlepsza, wreszcie zniechęciły mnie częste opinie, że autorka powtarza się, powiela mnóstwo swoich, niewątpliwie wspaniałych przemyśleń, no i wreszcie, co ze mnie za minimalista, skoro zamiast wyrzucać, chce gromadzić kolejne książki? O samej pani Loreau pomyślałam też brzydko: co z niej za minimalistka, skoro produkuje taśmowo podręczniki, w podobnym klimacie?

Odpuściłam sobie zakup, aż tu nagle patrzę i oczom nie wierzę! Pojawiła się pozycja „Sztuka sprzątania”! Czegoś takiego ja, bałaganiarz i miłośniczka porządku w jednym, nie mogłam pominąć! Mój problem polega na tym, że kocham, porządek, cudownie czuję się w czystym, wysprzątanym miejscu, tylko, że… jakoś nie potrafię tego sama dokonać. Poczułam, że to znak i muszę mieć tę książkę. Zamówiłam i czekałam na przesyłkę kilka dni, niemal podśpiewując i radując się, bo oto zbliżał się dzień, w którym odkryję tajemnice, poczuję o co w tym sprzątaniu chodzi, zmotywuje się i ruszę z kopyta. Jejuśku, miałam dreszcze, a dla umilenia czasu chodziłam po sklepach i gromadziłam różne ściereczki i specyfiki anty-brudowe.

Wreszcie „Sztuka sprzątania” pojawiła się w moim domu.

Zaczęłam czytać. A raczej sączyć, upajać się słowami i wbijać sobie do głowy każda radę, każde przemyślenie. Pominęłam jedynie rady dotyczące jakichś tam ścierek i miotełek japońskich, moje własne sprzęty stanowczo muszą wystarczyć. Czy ruszyłam od razu do roboty? W sumie tak. Nie wszystko jeszcze doprowadziłam do porządku, ale myślę, ze chodzi tu o coś innego, ważniejszego. Ta książka dała mi to, czego najbardziej potrzebowałam: motywację i wiarę w sens całej tej roboty. Ostatecznie machanie szmatą, odkurzanie i prasowanie to spory wysiłek, a w moim przypadku niechęć do wysilania się potęgował jeszcze żal, że sprzątanie zabiera mi mnóstwo czasu, który mogłabym wykorzystać w lepszy sposób.

„Sztukę sprzątania” czyta się trochę jak uspokajające, miłe dla duszy mantry. Cały czas powtarzają się następujące motywy:

• Sprzątanie jest dobre

• Sprzątanie jest potrzebne (bardzo ważne i bardzo potrzebne)

• Sprzątanie to przyjemny sposób spędzania czasu

• Sprzątając stajemy się lepsi: fizycznie, bo ruszamy się, duchowo, bo oczyszczamy i upiększamy przestrzeń wokół siebie

• Sprzątanie jest jak taniec, możemy cieszyć się harmonijnymi ruchami własnego ciała, a ciało, im częściej ćwiczone, „zapamiętuje” ruch i staje się coraz sprawniejsze

• W czystych domach czujemy się lepiej i po prostu bardziej chce nam się żyć.

Autorka tak długo te myśli powtarza, aż stają się jasne, oczywiste i przynajmniej ja, wierzę w nie bez zastrzeżeń. Cieszę się, ze mam tę książkę, choć wątpię, bym chciała kupować kolejne z tej serii. Wydaje mi się, że jedna pozycja Loreau w domu wystarczy, ważne żeby każdy minimalista wybrał sobie tę, której temat jest mu najbliższy. Ja wybrałam „Sztukę sprzątania”, bo naprawdę marzę o czystym, minimalistycznym mieszkanku.

Spodobały mi się i wzięłam sobie do serca również inne, bardziej konkretne porady:

Układanie rzeczy w określonym porządku jest przyjemne i od razu poprawia wygląd szafy, czy szuflady. Czuję, że to może stać się moim nawykiem: wywalanie wszystkiego z półki, segregowanie, odrzucanie niepotrzebnych rzeczy i układanie na nowe wg. wielkości, koloru, czy jakkolwiek. Zaczęłam od ubrań i naprawdę poczułam się lepiej, gdy ujrzałam swoje rzeczy ułożone w równą kostkę. Niby zrobiło się więcej miejsca w szafie, a bluzek na oko, jakby przybyło!

Zostawianie na wierzchu tylko tego, co naprawdę absolutnie niezbędne. Najlepiej, żeby każda rzecz była schowana, a jej opakowanie (czy to szafa, czy pudło) pasowały do siebie.

Znalezienie każdemu przedmiotowi w domu stałego i jedynego miejsca. Odkładanie go tam oczywiście zaraz po użyciu.

Dbanie o każdą, najmniejszą i najmniej wartą rzecz, jaką się ma. Lubienie swoich rzeczy, cenienie ich, a nawet bycie im wdzięcznym za to, że są i coś tam dobrego dla nas robią. Ta idea naprawdę mnie zachwyciła. Taki szacunek do przedmiotów wydłuża przy okazji ich żywot i tłumi w zarodku owczy pęd do kupowania nowych, zupełnie zbędnych modeli tego, co już mamy. Z drugiej strony, jeśli już decydujemy się na zakup czegoś nowego, warto sięgać po produkty najlepsze (oczywiście w granicach rozsądku i zasobności portfela).

To na razie tyle, wracam do sprzątania :)