Narobić się lub nic nie robić

Tyle widziałam

Koreańczycy urządzili konkurs na nicnierobienie, które polegało na siedzeniu w parku BEZ SMARTFONA przez 90 minut (!) i ogólnie na gapieniu się w przestrzeń. Nie wiem, czy dobrze zrozumiałam, ale okazuje się, że na świecie jest rzesza ludzi, dla których spędzenie w taki sposób 90 (dziewięćdziesięciu!) minut jest wyczynem. Nie chcę się chwalić, ale ja potrafiłabym nic nie robić przez tydzień. Tak mi się przynajmniej wydaje, bo sposób, w jaki spędziłam moje wakacje nie wiele odbiegał od koreańskiego konkursu. Oczywiście doliczyć by trzeba czytanie, gadanie, picie, snucie się bez celu i zmienianie pozycji na kocu. Rozumiem jednak, że taki urlop nie mieści się w głowie zwyczajnym ludziom. Taki urlop wypada tylko leniwemu jak bela w stogu siana burzochronowi.

Ponieważ wciąż jeszcze nie ochłonęłam po cudownym wypoczynku, grozą przejęła mnie wiadomość o lekarce, która zmarła w czwartej dobie nieprzerwanego dyżuru w szpitalu. Czwarta doba! 96 godzin pracy, która wymaga siły, skupienia, trzeźwości umysłu, bycia wyspanym i najedzonym. To jest dopiero wyczyn! A jednak nie sądzę, by pani doktor pobiła rekord lub dokonała czegoś wyjątkowego, takie maratony w szpitalach zdarzają się tak często, że stanowią niemal normę. Nie dziwią nikogo, nie oburzają, raczej wyznaczają standardy i wywołują wstyd u leniuchów, którym oczka się kleją po 24 godzinach. Oczywiście dyżur lekarza to nie to samo, co 8 godzin pracy na taśmie. Tylko w filmach lekarze przez cały dzień biegają jak szaleni po korytarzu, na okrągło reanimują, przeprowadzają głębokie rozmowy z rodzinami pacjentów, w międzyczasie operują, samodzielnie badają i diagnozują co popadnie, a w przerwach intensywnie romansują.

Tak to każdy by umarł. Na dyżurze śpi się, sprawdza fejsa, je, pije redbule, marnuje czas na odprawach, wypisuje sryliardy niepotrzebnych dokumentów i odbiera kwiatki od pacjentów. I takie tam. Jednak robienie tego 4 doby z rzędu bez jednej przerwy, żeby sprawdzić co w domu, od tak, dla głupiej ciekawości, czy np. nie spłonął, albo czy jakiś kran sam się nie odkręcił - to jest chore.

Nie wnikam, czy powodem jest straszliwy przełożony, który każe i pod groźbą śmierci nie pozwala przerwać, czy rozpaczliwy brak gotówki, długi, kredyty, nieszczęścia lub niespełnione marzenia o czwartym samochodzie, wielkiej chałupie i czymś tam jeszcze, a może była to wielka misja i wiara w bycie niezastąpionym i niezbędnym dla życia pacjentów. Nie potrafię pojąć, co może zmusić człowieka do pozostaniu w pracy kolejną dobę, bez wyspania się we własnym łóżku?

Akurat tak się nieszczęśliwie złożyło, że ta pani zmarła, być może dlatego, że nie był to jej pierwszy maraton, a może z zupełnie innego powodu, jednak nadal żyją inni, którzy robią podobnie.

Tylko jak to wygląda? Kto wzbudza podziw i szacunek, a nawet lekką zazdrość? Pracoholik, czy leniuch? Które zachowanie wywołuje w nas niesmak i wstyd, a które nabija w dumę i podnosi nam wibracje?

Mi zawsze imponowali ci pierwsi. Strasznie chciałam kiedyś tam, kiedyś, stać się takim nałogowym pracusiem, widziałam siebie jak galopuję po korytarzach z poważną miną i załatwiam 40 giga ważnych spraw na godzinę. A potem odbieram giga pensję i klaszczę sobie w dłonie z zachwytu, żem taka pracowita. Oczywiście nigdy się taka nie stałam, ale podziwiałam i zazdrościłam tym, którzy tacy byli.

Obecnie wiem tylko tyle, że najgorsze dla zdrowia są skrajności, a najtrudniejsze jest odkrycie, która z form pośrednich jest dla mnie najlepsza. To, że trzeba pracować i trzeba odpoczywać jest oczywistą oczywistością, podobnie jak smutny fakt, że z wiekiem wydajność spada i dla wyssania z siebie 1 godziny efektywnej pracy trzeba odpowiednio coraz więcej minut na zrelaksowanie się. Ale o tym kiedy indziej, bo po ciężkiej pracy, jaką jest pisanie muszę odpocząć.