BILETY, SPACER I LUZIK

 

 

 

 

Strasznie mało jest rzeczy, które by mnie obchodziły na tyle, by o nich pisać na blogu.  A jeśli już, to tylko wtedy, gdy dotyczy to mnie bezpośrednio. Nie mam siły, ochoty, ani potrzeby podniecać się dyskusjami o czymś, co ledwie mnie tyka. I nie ma siły, która naprowadziłaby mnie na bardziej społeczne zachowanie.

Polubiłam drobiazgi i „zmienianie świata” w mikroskali. Na przykład we własnym domu lub podwórku. Czuję satysfakcję gdy uda mi się przekonać jedną osobę by zjadła zdrową zupę, zamiast podeszwy ze zmielonej krowy wepchniętej do nadmuchanej, ohydnej buły. Fajnie jest podnieść komuś wibracje miłym słowem i czuć, że ta drobinka pozytywnej energii poszybuje dalej, od pani w kiosku, do jej klienta, do sąsiada klienta, do żony sąsiada i do dziecka żony.

Czasem  wystarczy zmusić się do uśmiechu i dalej samo idzie. Ostatnio miałam kilka denerwujących mnie akcji z komunikacją miejską. Szybko rozkręciła się we mnie spirala nienawiści do MPK, no bo: Poznań od 2 lat rozkopany w coraz to innym miejscu, tramwaje zmieniają trasy znacznie częściej niż z nich korzystam (bo zwykle chodzę pieszo), bilety drożeją  (prawie 3 zł. za 15 minut stania w korku), a czarę mojej goryczy przelewa to, że nie można tych biletów nigdzie kupić. Ostatnio przewędrowałam od Garbar do Zamku, bilety udało się kupić na Rynku, ale jeszcze długo błąkałam się, zanim znalazłam prawidłowy przystanek.  Oczywiście dużą rolę w tym „dramacie” odegrały mojej wybitne zdolności topograficzne oraz długa przerwa w korzystaniu z tramwajów. Faktem jednak jest, że wściekałam się, jakby stado podstępnych tramwajarzy urządziło spisek i specjalnie chciało mnie pogrążyć! Gdzieś w okolicach Rynku otrzeźwiałam. Co za głupota! Słoneczko świeciło, ludzie sobie spokojnie spacerowali, zajmowali miejsca w ogródkach, pili coś, rozmawiali, psy biegały, gołębie latały, pełnia miejskiego szczęścia! A ja sobie mogłam spacerować i cieszyć się luzem. Przeszło mi. Gdyby  nie to, że speszyłam się, najchętniej wędrowałabym tak aż do domu.

No i co, ech, warto sobie czasem odpuścić i tyle…